Andrea (borstkanker)
Interview met Andrea, deelneemster Simontonweek 2014
- Wanneer werd er borstkanker geconstateerd?
In december 2013.
- Wat betekende de diagnose kanker voor jou?
Tsja, ik zat in een roes, op de overlevingsstand. Ik wist erg weinig van kanker en onderging alle behandelingen (borstamputatie, daarna 6 chemo's waarvan vijf keer uitstel omdat ik te zwak was en tien dagen ziekenhuis opname na de eerste chemo).
- Hoe beleefde je je ziektebeeld toen?
Ik heb in maart een vreselijke knauw gekregen van de eerste chemo. Ik lag vier dagen op intensive care, lag daarna op de afdeling ook nog een keer op het randje. Ik was zo zwak en mijn geheugen was aangetast waardoor ik erg bang was van de chemo en zijn vreselijke bijwerkingen. En als je je dan uiteindelijk weer ietsje beter voelt krijg je de volgende chemo, die nog erger uitpakt dan de vorige. Dus tja hoe beleefde ik mijn ziektebeeld? Omdat ik alles sterk onderschat had ("..dat doen we wel even..") werd ik elke keer zieker en banger voor de volgende.
- Hoe ben je vervolgens bij de Simonton therapie gekomen?
Vanaf de eerste dag van mijn diagnose heeft mijn huisarts mij geweldig geholpen. Ik voelde dat ik steeds depressiever werd en ben weer hulp bij hem gaan vragen.
Hij vertelde mij toen dat hij op een symposium had gehoord over Simonton. Die presentatie en het gesprek erna met Thera balvers hebben een grote indruk op hem gemaakt. Hij had een folder voor me en vertelde erover. Ik was toen de eerste patiënt die hij dit adviseerde en door mijn goede ervaringen met hem ging ik meteen overstag. Ik voelde toen al aan dat het echt iets voor mij zou kunnen zijn. Ik heb daarna het boek (op weg naar herstel) gekocht en er ging een wereld voor mij open. Het voelde goed en ik wilde dolgraag beter worden, zeker in mijn hoofd. Ik ging er dus mee aan de slag en heb me ook opgegeven voor de Simonton week.
- Heb je getwijfeld en hoe heb je de twijfels overwonnen?
Ja ik heb getwijfeld omdat ik al negen maanden volledig afhankelijk was van mijn man. Je leeft al best geïsoleerd door de ziekte en nu dan een week helemaal alleen met vreemde mensen.. Ik wist echter dat ik iets van mezelf moest doorbreken anders ging ik er onderdoor, aan zelfmedelijden en negatief denken. Maar ik heb nog zoveel om voor te leven, een geweldige man en een super jongen van negen jaar. Ik moest er dus van mezelf wel voor gaan.
Daarnaast moest ik ook financieel om hulp vragen en dat was voor mij heel zwaar. Ik heb in het verleden vier goede restaurants gehad, met veel personeel, veel goede doelen gesteund maar als je dan voor jezelf iets moet vragen dat is dat toch anders. Gelukkig heb ik een geweldige steun gehad aan de stichting Vrienden van Simonton!
En ook van mensen die ik voor mijn ziekte nog nooit had ontmoet.
- Hoe heb je de week daarna ervaren?
Het was heel erg spannend! Ik had er wel veel zin in, ook omdat iedereen zoveel moeite voor me had gedaan. toen ik aankwam voelde ik me meteen de koningin met een prachtige kamer met het mooiste uitzicht in een geweldige omgeving. Ik heb toen alle deelnemers ontmoet en alles voelde als thuis, zo mooi, vanaf de eerste minuut voelde ik me goed en enorm welkom.
- Hoe was de sfeer en was die hoe je het had verwacht?
Ik had eigenlijk geen verwachting, wilde het gewoon beleven. De sfeer was vanaf de eerste seconde heel erg goed, iedereen was heel verschillend maar zo bijzonder!
Dat had ik nooit verwacht, ik weet ook dat we met elkaar vrienden voor het leven zijn geworden al zullen we nooit de deur platlopen maar zullen er voor elkaar zijn!
We hebben zoveel gelachen, maar natuurlijk ook gehuild, en vooral zoveel geleerd!
- Wat heeft de Simontonweek je opgeleverd?
Ik ben echt als patiënt de week in gegaan en ben als mens naar buiten gekomen. Ik heb leren omgaan met mijn ziekte, leren omgaan met het leven, leren omgaan met mezelf!
Het anders benaderen van situaties, eindelijk aan jezelf durven denken! En aan dat wat ik wil! Het heeft me echt een nieuw leven gebracht. Ik ben er nog niet, dat kan ook niet en dat wordt ook niet verwacht, maar het heeft mijn leven enorm verrijkt en daar ben ik heel dankbaar voor, iedere dag weer! De Simontonweek zet je op het rechte spoor en richt je vooral op vandaag en op de toekomst.
- Hoe beleef je je diagnose nu?
Enorm verschil, bijna een verrijking. Je staat zo anders in het leven, ik heb geleerd weer van de kleine dingen te houden. De ziekte heeft de overhand niet meer en de hele familie is weer positief. Of ik nou nog één jaar heb of tien, ik kan weer genieten van mijn leven.
- Zou je deze week aanbevelen en zo ja waarom?
Ik zou (en dat doe ik ook) het aan iedereen willen aanraden, eigenlijk (lacht) ook als je niet ziek bent! Het is zo intens en bijzonder, je kijk op het leven verandert gewoon door deze week. je krijgt zoveel persoonlijke aandacht en zoveel inzichten, dat je anders in het leven gaat staan. Je gaat er daarna echt weer voor, je kan weer genieten! Het is heel gaaf dat je ziekte dus ook dit soort mooie belevingen en veranderingen kan geven. Met mensen die om je geven terwijl ze je niet kennen. En dat je weer mooie dingen op kan bouwen, zoals vriendschappen. Dingen doen waar het echt om gaat, die je zelf wil, los van wat een ander denkt. Ik ben dankbaarder voor het leven dan voor deze week, dankbaar voor alles wat nog komen gaat. Ik heb het verleden LOSGELATEN, pfffff daar ben ik ook zo dankbaar voor! En nu heb ik heel veel zin in de toekomst!